Mensen vragen me soms waarom ik tijd en geld in opleidingen en coachingstrajecten blijf steken. Omdat de ervaringen die ik op doe en de spiegels de me voor gehouden worden me bewust maken van waar ik mezelf vastloop en tevens ook mogelijkheden laten zien van hoe het anders zou kunnen. Ik zie het als investeren in mezelf.
Ik deel graag één van mijn recente ervaringen tijdens een leiderschapsreis in de Zuid-Franse Katharenstreek.
Al van toen ik – 2 jaar geleden – Life Projects leerde kennen, werd ik getriggerd door de leiderschapsreis naar de Zuid-Franse Katharenstreek. Waarom kan ik niet echt zeggen. Al zit er op het thema leiderschap best wel wat lading sinds mijn burn-out als directeur-manager… En is de regio rond Quillan een streek waar ik me heel erg ‘thuis’ voel – urenlange fietstochten heb ik daar in de benen. Maar goed, toen er (eindelijk!) een leiderschapsreis richting Frankrijk georganiseerd werd, heb ik geen moment getwijfeld en me ingeschreven.
Tijdens deze 5-daagse reis werden we meegenomen van de éne naar de andere krachtplek. En op elke plek kregen we een vraag of een thema om bij stil te staan. De inzichten of antwoorden vond ik vaak in mezelf door aanwezig te zijn op de plek. Maar regelmatig moest ik mezelf eerst tegenkomen vooraleer ik tot stilte (en antwoorden…) kon komen.
Verdwalen in het labyrint
Zo was één van de opdrachten om in het natuurlijke labyrint van Nébias verloren te lopen en – twee uren later – op gevoel/intuïtie de weg terug te vinden naar het verzamelpunt. Als oefening om bewust te worden van de kruispunten tussen ‘wat wil ik van het leven?’ en ‘wat wil het leven van mij?’.
In tegenstelling tot enkele anderen had ik geen schrik om te verdwalen. Ik was al eerder in het bos geweest, en hoewel ik wist hoe groot het bos was, had ik in mijn herinnering vooral onthouden wat een prachtig sprookjesbos het was. Niets om schrik van te hebben.
En dus ben ik gezwind de struiken in gedraaid – weg van de anderen die de paden volgden – en heel erg mijn best doende om mijn gevoel te volgen… Met als resultaat dat ik mezelf vastgelopen heb in dicht struikgewas. Ik kon nog wel zien – de buxusmot had zwaar huisgehouden in het bos – maar overal waar ik keek waren dichte kale struiken. Eerst flink doorstappend – we komen hier wel uit – maar toen ik na een heel eind doorploeteren door het struikgewas weer terug kwam op een punt dat ik herkende, ging het licht uit.
Ik zat vast – ik had mezelf vastgelopenin een dicht bos en niet zozeer de angst dat ik de anderen niet zou vinden, maar de uitzichtloosheid van de situatie greep me naar de keel. En meteen daarna ook de herkenning van dit gedrag in het dagelijkse leven…
Stok als houvast
Omdat ik weet dat paniek een slechte raadgever is, heb ik even de tijd genomen om te rusten. En toen viel mijn oog op een mooie tak die als een uitnodiging recht stond bij een boom. Ik heb de tak meegenomen en in de tak de intentie gelegd dat hij me zou terug brengen naar een pad. En effectief, na een 10-tal minuten rustig, doch vastberaden verder ploeteren, ben ik terug op een padgekomen.
En ik ben op het pad gebleven – er waren voldoende kruispunten op de weg om toch mijn eigen pad te kunnen volgen – zonder het geploeter van zelf een eigen pad te moeten banen. Wat een inzicht…
Uiteindelijk heeft de stok me naar een prachtige plek geleid, waar ik een poosje gebleven ben. Toen het zachtjesaan tijd werd om de weg richting het verzamelpunt te zoeken, heb ik de stok bewust achtergelaten. Omdat ik op mezelf wou leren vertrouwen, en dat vertrouwen niet buiten mezelf wou leggen. (Ik heb wel nog een foto ter herinnering genomen ;-))
Op vertrouwen verder
Op de terugweg kwam ik een reisgenoot tegen, en zijn we samen richting verzamelpunt gewandeld. Op een gegeven moment vroeg hij me of ik wel zeker was van de weg. Nee, dat was ik niet, maar ik had wel vertrouwen dat we in de goede richting liepen. Dus gingen we verder. Tot we op een punt aankwamen dat hij herkende en aangaf dat die weg ons niet naar het verzamelpunt zou leiden. Maar mijn gevoel zei me dat we goed zaten, waarna we elk ons eigen pad verder gingen.
Maar twijfel stak opnieuw de kop op en ik toen ik na een poosje inderdaad bij de bosrand uitkwam en het dorp niet zag, was er weer die paniek… In een reflex heb ik me omgedraaid en ben ik terug het pad beginnen aflopen, in de hoop dat ik mijn reisgenoot nog kon inhalen. Twee tellen maar, en dan hield ik plots stil en zag ik nog een pad.
En plots was er weer dat vertrouwen – dat pad moet ik hebben – en daarna nog ander pad en dan nog één. En opeens stond ik op het pad dat naar het dorp leidde en kwam ik op het afgesproken uur op de afgesproken plek toe. Wat een ervaring!
Levensles
En wat heb ik uit mijn avontuur in het labyrint van Nébias gehaald? Als ik het nu even niet meer weet, stel ik mezelf de volgende vragen:
Laat ik mijn richting bepalen door anderen? Niet enkel door te volgen, maar vooral door niet te willen volgen… (In het niet willen beïnvloed worden door anderen, neem ik soms ook een richting die de mijne niet is!)
Ben ik niet te veel ‘mijn best aan het doen’?
Als dat niet het geval is, dan wéét ik dat ik goed zit, en vertrouw ik op de toekomst.
En jij, hoe bepaal jij jouw richting?
Door te volgen wat je wordt gezegd? Door net het tegenovergestelde te doen? Of vanuit jezelf?
Zie jij op werkvlak het bos door de bomen niet meer?
Heb je nood aan meer helderheid om keuzes te kunnen maken?
Wil je graag op loopbaanvlak aan de slag?
Als freelance-loopbaancoach voor My Future Works help ik je graag doorheen dit bewustwordingsproces. De loopbaanbegeleiding kan gefinancierd worden met loopbaancheques.
Meer info vind je op de website www.ontknooping.be Bel me gerust op voor een kennismakingsgesprek 0474 74 31 83.
En voor degenen die het nog zouden willen weten: iedereen is op eigen houtje in een tijdsbestek van kwartier terug naar het verzamelpunt geraakt. En ja, ik was een 10-tal minuten eerder terug dan mijn compagnon de route ;-)